Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quibus ego vehementer assentior. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Duo Reges: constructio interrete. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus.
Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Facile pateremur, qui etiam nunc agendi aliquid discendique causa prope contra naturam vígillas suscipere soleamus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Itaque his sapiens semper vacabit. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;
An nisi populari fama? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Itaque ab his ordiamur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Si longus, levis; Maximeque eos videre possumus res gestas audire et legere velle, qui a spe gerendi absunt confecti senectute. Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.
